weer even bijpraten

Het is weer even geleden dat ik onze belevenissen heb beschreven op de site.
Vanaf tweede Paasdag zijn eerst Fleur en Thijs een week in Shanghai geweest om vervolgens met de trein nog een week naar Beijing te gaan. Sinds verleden weekend zijn ze weer thuis in Utrecht.
Sophie is 26 april met een giga-vertraging via Dubai naar Shanghai gevlogen en we waren uiteindelijk 1 dag met z'n allen hier in het appartement.
Jos en de kinderen hebben die zondag op de fietsjes Shanghai onveilig gemaakt en 's avonds hebben we met z'n allen traditioneel duck gegeten bij Da Dong.
Vanuit het raam van het restaurant hadden we goed zicht op een berg piepschuimdozen die midden op een kruispunt strandden en omvielen. Het bleek een fiets met een lekke band te zijn, beladen met visdozen. Verbazingwekkend om te zien dat het verkeer onverstoorbaar eromheen rijdt en het vrouwtje maar moet zien hoe ze het gevaarte weer aan de gang krijgt. Uiteindelijk is ze door de politie naar een fietspad geholpen waar ze op het stoeprandje is gaan zitten wachten op hulp.... tenminste dat hopen we; de volgende dag zat ze er in ieder geval niet meer.
De dag van de arbeid is in China een feestdag en iedereen had vervolgens ook vrijdag 2 mei vrij. Daar voor in de plaats was zondag een gewone werkdag; de bekende sigaar uit eigen doos! Zoals bij ons de vrijdag na Hemelvaart, maar dan wel allemaal zondag naar de baas....
Voor Sophie waren de vrije dagen natuurlijk fijn want nu kon ze met Jos samen op pad, aansluitend zijn we zondag en maandag we naar het Westlake in Hangzhou gegaan. Helaas heeft het zondag de hele dag zo vreselijk gehoosd dat we optimaal gebruik hebben gemaakt van de hotelkamer....
Maandag was echter een prachtige dag en Sophie en Jos hebben alsnog het hele programma (tempelbezoek, fietsen rond het meer en de pagodebeklimming) kunnen afwerken.
Ik heb die dagen, op een klein ommetje om het hotel, grotendeels op bed gelegen. De wilde taxirit en de treinreis heen was te heftig voor de evenwichtsorganen en ik was weer terug bij af! Dit heeft ons wel pijnlijk duidelijk gemaakt dat het plan om deze periode veel te reizen en rond te kijken in China helaas nu niet tot de mogelijkheden gaat behoren. De duizeligheid speelt te zeer parten!
Het gaat hele kleine stapjes vooruit maar op dit moment zit ik op 2 uurtjes per dag onder begeleiding naar buiten. In een winkel is het dan goed opletten dat ik niet teveel met mijn hoofd draai en naar boven of naar beneden kijk, want anders is de kans dat ik in het rek met sambal of sojasaus kukel redelijk groot. Mijn gevoel, of liever gezegd, gebrek aan stabiliteit is geen basis om kriskras door China te crossen of eens een lekkere wandeling over de muur te gaan maken.... Helaas!
De laatste dag dat Sophie in Shanghai was zijn we voor het eerst samen, weliswaar in een bejaardentempo, naar een oud industrieterrein gegaan waar diverse kunstenaars hun atelier of galerie hebben. Er worden daar ook schilderscursussen gegeven. Erg knap werk! Prachtige dag met veel zon, mooie dingen en een leuk terras met taart en sapjes. 'Babystapje' de goeie richting in, zoals Sophie het uitstapje omschreef!
Donderdag 8 mei is ons jongste kind naar Dubai vertrokken en werd het weer stilletje om ons heen! Niemand meer om lekker mee in het zonnetje op het balkon te ontbijten.
Afgelopen vrijdag ging de 'soapie verblijfsvergunning Joyce' verder! Ik moest me om 10 uur met paspoort en officieel in het chinees vertaald trouwboekje melden bij het politiebureau voor vreemdelingen in Pudong. Een mega-groot-gebouw; ergens op de derde etage een immense wachtruimte met minstens een stuk of 15 balies.
Er was gelukkig weer een hulpje van het bureau voor expats en die had al een nummertje getrokken omdat wij iets aan de late kant waren. Traffic jam!
In die hal zitten meerdere 'buitenlanders' met hun hulpje braaf te wachten en naar het bord te staren of hun nummertje al aan de beurt is. Dan komt er plotsklaps een meneer met een megafoon en begint, voor ons iets onverstaanbaars, te roepen... Alle hulpjes worden nerveus en sporen hun buitenlander aan om heel snel in een rij te gaan staan voor een balie. Verdwaasd door de ontstane commotie snelden wij dus ook naar een balie.
In de rij en als je aan de beurt bent mag je op het, in dit geval, paarste krukje gaan zitten. Ons trouwboekje en zowel mijn, als Jos zijn paspoort werden zwaar gespeld en dan blijkt.... geen foto's!
Hup, uit de rij en 3 etages naar beneden waar de fotografen zitten. Op een stoel, lachen (of niet) en klik! Tijd om even te kijken of je haren goed zitten of je bril van je hoofd te pakken is er niet of amper. Je krijgt een bonnetje en je mag weer 3 hoog in de rij gaan staan. Enfin, een lang verhaal kort....
Op 20 mei krijg ik dus mijn verblijfsvergunning en hoef ik niet meer moeilijk te doen als ik bij Jos wil zijn in China. Ik mag gaan en staan en komen en gaan waar en wanneer ik wil!!
Dit heugelijke feit zijn we gaan vieren met een lunch in glasmuseum in de Franse Concessie; met z'n tweetjes een salade, pizza en warme appeltaart met ijs delen. Je eet hier zelden iets alleen op!
Afgelopen weekend was het erg regenachtig en bleek ons internet, na lang aandringen bij de huisbaas, eindelijk versneld te zijn. O wat leuk, we kunnen nu uitzending gemist kijken.... Het gaat soms een beetje haperend maar we hebben de wereld draait door en het songfestival kunnen terugzien. De journaals lukken dan weer niet!
Zondag veel mensen op de skype gesproken en tussen de buien door even naar een winkelcentrum op Nanjing road waar veel mensen in- en uitlopen met tassies, maar dat ons budget te boven gaat; Prada, Dior, Chanel, Hermes, Gucci, Cartier, Dolce et cabana, Louis Vuitton, Armani en Valentino zijn maar een kleine greep uit de selectie. Vervolgens daar ook naar de expatsupermarkt: 1-persoons potje Griekse yoghurt voor 3,90 euro, een camembert voor 7,80 euro, een pak uncle ben's rijst 5,50 euro en een zakje toastje voor 4,20 euro.... geen winkel dus om je dagelijkse boodschappen te halen als je bedenkt dat je bij de 'houten tafeltjes' voor 15 euro met z'n vieren uit kunt eten en je een dik half uur in de taxi kunt rondrijden voor nog geen 4 euro! Shanghai is een vreemde wereld met veel tegenstellingen.

Voorlopig zitten we ons hier nog te verwonderen.

Lieve groetjes Jos en Joyce