Pannenkoekenweer!

Het regent en we beginnen aan onze laatste week in Shanghai!
Vanmorgen trok Jos de gordijnen open met de mededeling dat het 'pannenkoekenweer' was; de regen gutste al de hele nacht met bakken uit de lucht en de wolkenkrabbers zaten in de mist. Geen dag om rond te fietsen en onze bucketlist te laten slinken; dus eerst maar eens uitgebreid ontbijt met de zaterdagkrantjes op de ipad en daarna koffie.... en nog steeds regen!

Verleden week vrijdag is de huisbaas met z'n schaduw (een man die altijd schuin achter hem loopt) een 'pre-check-out' komen doen. Eerst kwamen een man een vrouw met allerlei papieren controleren of alle spullen van de eigenaar nog aanwezig waren. Als er problemen of gebreken waren moesten we het direct zeggen voordat de huisbaas er was.... "uhm, nou nee, niks kapot volgens ons...."
Alle lampen en apparaten moeten het het doen en na een beetje gebakkelei mogen we een aantal spullen, zoals servies, sidetable, plant e.d. bij vertrek laten staan.
De huisbaas met z'n schaduw kwam een dik half uur te laat binnen, keek rond, zei dat er zaterdag en maandag bezichtigingen waren en vertrok weer....
De mevrouw meldde ook dat zij 's avonds nog met mensen langs zou komen voor een bezichtiging. Tegen de zaterdag hebben we toch wel even bezwaar gemaakt en die werd dan ook naar de maandag verschoven.
We zijn kennelijk verplicht het huis open te stellen voor potentiële nieuwe huurders.....
Wat een ramp! Toerisme in je eigen persoonlijke leefomgeving.... men komt wel heel dichtbij!
Uiteindelijk hebben we 5 bezichtigingen (en toch nog eentje op zaterdagochtend) gehad. Altijd een 'mannetje' met een (echt)paar. Met sommigen kun je gebrekkig communiceren en met anderen helemaal niet. Ze doen bij de voordeur netjes hun schoenen uit, dat dan weer wel. Eenmaal binnen hebben de Europeanen nog enige gene maar daar waar er een chinees bij is, is het gedrag gewoonweg brutaal! Ze trekken kasten open, bekijken stapeltjes tijdschriften, persoonlijke spullen en graaien nog net niet in je ondergoed maar veel scheelt het niet! Ze maken veel foto's en al zeg je dat dat mag maar je er zelf niet op wilt; daar hebben ze geen boodschap aan.... leuk voor het thuisfront en voor later als je er woont. :(
Enfin, misschien heeft er wel iemand gehapt want sinds dinsdag hebben we geen 'rondleidingen' meer gehad!
De periode van afscheidsetentjes/lunches en borrels is aangebroken.... en daarmee de afscheidsgeschenken ook! Op een avond ging de telefoon, of Jos thuis was want hij (een oudcollega) was in de buurt. Binnen 5 minuten ging de bel en de collega komt binnen; pakt een prachtige boeddha uit bolletjes plastic en zet 'm op de salontafel. Leunt een kleine 10 minuten tegen de keukenmuur met uitzicht op de badkamer en toilet waarvan de deur openstond, wil niks drinken, eten of gezellig zitten en gaat er weer vandoor; ons verbouwereerd achterlatend. Beetje gênant; het zijn toch gekke chinezen....
Diezelfde avond springen de stoppen vier keer! De wasmachine is de veroorzaker en dus nemen we via het expatburo contact op met de huisbaas. Er moeten eerst foto's worden opgestuurd van de wasmachine en dan krijgen we uiteindelijk de mededeling dat er woensdag tussen 3 en 4 iemand komt.... Dat wordt dus een dik uur later en er komt iemand die geen engels spreekt en ik spreek nog steeds geen Chinese wasmachinetaal! Het is een vrijpostige man die mijn keuken al snel als zijn eigendom beschouwt, gezellig op de grond gaat zitten en mij maant iemand te bellen die wel chinees spreekt. Via Jos (die ik midden in een vergadering bel) krijg ik contact met zijn secretaresse en die begint een hele discussie via mijn telefoon met de wasmachineman! Deze loopt gemoedelijk door mijn huis rond te kijken en houdt een ellenlang betoog over.... tja, over wat eigenlijk.....?
Uiteindelijk krijg ik de telefoon terug en de secretaresse vat het gesprek in 1 zin samen: "de wasmachine is vies"! De monteur heeft de machine dan nog alleen dichtgedaan en aangezet, waarna het kreng het gewoon doet en het licht blijft branden.... Volgens mij is de machine oud, maar niet vies en van vies springen geen stoppen!
Enfin, hij geeft mij een pakje met spul en ik moet volgens de secretaresse 40 RMB = 7 euro (voorrijkosten?) betalen. Het zojuist gegeven pakje stopt hij na het gesprek weer terug in z'n tas en maakt duidelijk dat ik dat moet betalen. Dat doe ik niet want daar moet ie dan belachelijk veel geld voor hebben. Hij pakt z'n tassen beet en na een bonnetje vertrekt de man weer: "thank you, you're my friend..." 7 euro voor een machine aan en uit te zetten en een telefoongesprek te voeren, dat is zelfs voor chinese begrippen makkelijk verdiend! "Yes, you are my best friend...." en nu wegwezen!

Verleden weekend hebben we rondgereden op de scootertjes, van antiek- tot bloemen en vogeltjesmarkt. In oude buurtjes waar men met een heel straatje 1 wc en buitenkraan deelt en de huisjes somber en grauw zijn en de groezelige schone was over de straat hangt.
We zijn rivierkreeftjes gaan eten in een straatje waar alleen maar kleine restaurantjes zijn waar men buiten staat te koken en je binnen aan formica tafeltjes en krukjes de schalen met krab en kreeftjes wegpeuzelt en je vingers erbij opvreet! De vuilnisbakken midden op de weg zijn in de vroege avond nog leeg en worden steeds voller met lege bakjes, stokjes, kreeftenlijfjes en pootjes!

Komende week staat in het teken van de remigratie! Donderdag komt het verhuisbedrijf de spullen inpakken (wij moeten alles klaarzetten en lijsten van de items aanleveren) die moeten worden verscheept. Daarvóór moeten wij al bedacht hebben hoeveel koffers wij zélf mee terugnemen in het vliegtuig en wat dáár allemaal in moet. We blijven dan nog tot de 31ste in een redelijk leeg huis zitten, maar dat vinden we fijner dan in het hotel te moeten zitten. Daar verhuizen we dan pas na de overdracht op maandag de 31ste naar toe om nog 2 nachtjes te overbruggen totdat het vliegtuig ons woensdagavond 2 september terug naar Nederland brengt. Het wordt nog een mooie logistieke operatie waar we onze handjes aan vol zullen hebben.

Jos verwacht gewoon te kunnen doorwerken deze laatste dagen en zijn klusje hier zo goed mogelijk achter te laten. Aan zijn project, dat 1 april 2013 als een 'jaartje shanghai' begon, is een beetje een abrupt einde gekomen. Er is nog geen opvolger (zijn baas in Amerika neemt van daar uit de personele leiding voorlopig over); dat geeft een beetje een 'onaf' gevoel! Maar hij heeft het goed gedaan en de club wél op de kaart gezet binnen de organisatie. Nu vanuit Nederland het zelfde kunstje flikken in Beijing!
Deze week zullen we vaak gaan uit eten met en zonder gasten en met enige weemoed nog een paar plekken bezoeken die bijzonder zijn en voor de rest van ons leven in ons geheugen zullen blijven.....
Vanavond kan Jos de afspraak met de masseur van z'n bucketlist afstrepen, het is er in tweeëneenhalf jaar niet van gekomen een masagesalon binnen te stappen; dan nog maar vlak voor vertrek!
Nu halen we nog een verse cheesecake van 'Mister Ted'; weer een vinkje op de bucketlist :) We houden jullie op de hoogte van de laatste Shanghaiperikelen!

liefs, Jos en Joyce


Ps: om even op Marijke haar vraag bij het vorige stukje terug te komen; ja, toeristen zijn er veel en komen vaak uit China zelf. Die stroom blijft voortduren vooral de 'oude stad' met de 'Yuyan-tuinen' en de 'zigzagbrug' en ook de 'Bund' zijn zeer geliefde plekken!
Ook van ons trouwens al was het alleen maar vanwege het 'vele mensen kijken'!
Afgelopen donderdagmiddag bij de 'zigzagbrug' was een groep Duitse scholieren (lees: blonde hippe meiden in ultra korte broekjes en open shirtjes) voor de Starbucks een bezienswaardigheid.... Hordes chinezen stonden foto's te maken van hun familieleden, die met de vingertjes in het peaceteken, tussen de meiden gingen staan of zitten. Wij staan ook op die foto's want wij zaten achter de ruit met een koffie het schouwspel te bekijken. Voor de fotografen: dubbel westerling voor de prijs van 1! Héél vermakelijk!!
Tegelijk staat er dan midden op het plein een groep chinese scholieren, allemaal in een donkere broek of rok met licht bloesje; niks hip, twee aan twee achter de leraar aan....Dáár maken wij dan een foto van!