de verblijfsvergunning, stap 2

Nu ik aangemeld ben bij de vreemdelingenpolitie en mijn boete is betaald, mag ik op voor het volgende 'kunstje' op de weg die verblijfsvergunning heet!

Vandaag moest ik me om 10 uur, nuchter, melden bij een ziekenhuis.
Ergens aan de andere kant van de stad is een speciale afdeling van een ziekenhuis voor keuringen voor werk- en verblijfsvergunningen.
Eerst bijna een uur in de taxi en dan in de rij voor 6 pasfoto's.
Aan de beurt, maar helaas geen bonnetje dus naar buiten; in een ander gebouw in de rij om te betalen, vervolgens met bonnetje terug en weer opnieuw in de rij...
Zo wen je langzaam aan hetgeen je te wachten staat!
Hoera, de foto's zijn gemaakt en het hulpje van het bureau (dit keer een meneer) arriveert en haalt mijn foto's op en doet verder al het papierwerk.... Dan mag ik door de klapdeur de gang in. Nummertje A80, aan een ronde tafel met een enorme vissenbak in het midden en wachten...
Melden in kamer 115! Eerst bij de mevrouw op het krukje en na 3 minuten doorschuiven naar het krukje aan de andere kant van het bureau, naar de meneer. Stickertjes met een barcode, inschrijfformulier en paspoort en dan door naar de kassa aan de andere kant van de gang! De hulpjesmeneer betaald 640 RMB en ik mag weer door klapdeuren.
Dan stuiten we op een iets minder vriendelijke mevrouw! Ik krijg een badjas en slofjes en Jos moet terug de andere kant op. Nee dus! Even een discussie, gesis en gefluit, ogen die omhoog geslagen worden maar wij zijn vasthoudend! Uitkleden en badjas aan! Vooruit dan maar en Jos gaat zitten!
Uitgekleed en wel mag ik naar kamer 116, naar de dokter. Ik sluit bij binnenkomst de deur; als enige! Alle deuren blijven altijd open en sommige kunnen zelfs niet dicht. De chinezen hebben werkelijk geen gene. Bij het bloedprikken is er een stoel voor de deur gezet omdat het ding gewoon niet dicht kon.
Enfin, groezelige witte jas achter een bureau en het stukje zeep is een zwart uitgesleten brokje op een wastafel die meer lijkt op een openbaar toilet als op iets waar je schoon van wordt... mottig handdoekje en een aantal planten op beschimmelde schoteltjes met een laagje water. De dokter zit dan wel met een mondkapje voor waar ze amper overheen kan kijken. Niet fris!
Enfin, 'allergie voor noten en fruit' snapt ze niet en mijn uitleg maakt het er niet beter op. Het is in Nederland al een moeilijk verhaal dat aardbeien wel kunnen maar appels niet; echter in een appeltaart met walnoten weer wel! Een spraakverwarring ontstaat en vervolgens denk ik: "krijg de hik!" en zeg op alles "ja". De bloeddruk wordt opgemeten en die is aan de hoge kant. Ja, gek he?
Dan moet ik op een bed gaan liggen (op datzelfde hoeslaken waar mijn voorgangers ook hebben gelegen) zodat zij mij kan onderzoeken. Helaas heb ik nog steeds erg veel last van mijn evenwichtsorganen en plat op de rug gaat niet zonder dat de kamer in een draaikolk veranderd. Ik vertel haar dat maar moet toch gaan liggen... Bij opkomen (ik zeg haar nog dat het voorzichtig moet) knetter ik zo met mijn hoofd en rug tegen de muur en zij schrikt zich helemaal wezenloos... maar komt dan toch eindelijk in actie! Hé hé, ik zei toch dat ik dizzy was...!!
Op de gang was onderwijl de discussie over Jos onverminderd door gegaan. Maar alles verstomd als ik verdwaasd met de dokter de gang op kom. Volgende kamer: hartfilmpje en weer liggen. Bij het opstaan komt zowel de dokter, als een verpleegkundige als ook jos hulp bieden. Ze kennen die mevrouw uit Nederland...
Daarna mag ik nog voor een rontgenfoto van longen en ruggenwervel, leestest, ogentest en gehoortest, vervolgens 2 buizen bloed en daarna een echo van de nieren, milt, lever, iets anders aan de linkerkant en de dokter heeft zich suf gezocht naar de gal.... hij kon 'm niet vinden...
Weer met vereende krachten overeind en aankleden bij die 'hele vriendelijke mevrouw' van het eerste kamertje. Nog ff lekker mopperen over de sleutel die ik in het lockertje (ouderwets houten kastjes) had laten zitten maar dan mag ik weer naar de administratie. Zo hebben ze de hele ochtend een hele stroom 'buitenlanders' gekeurd, en hebben wij als makke lammeren alles over ons heen laten komen.
Het is een ziekenhuisentourage zoals wij die kennen uit de jaren 60 en ik ben blij dat ik daar niet kom als zieke patiënt. Oud, niet hygiënisch en groezelig. Deze artsen/verpleegkundigen spraken een klein beetje engels; de elementaire zinnen en ze waren over het algemeen vriendelijk kortaf! you sit down, you dit en you dat.
De medewerksters hadden roze broeken, hesjes en een donkerblauw vestje aan. Ik had een roze bloesje aan en kon dus zo meedoen achter de balie. Patiënten inschrijven zal hier ook wel te leren zijn; nu nog chinees :-)
Over 14 dagen wordt ik opgebeld en mag ik weer met een hulpje naar een of ander politiebureau. Allemaal een grote poppenkast maar het dient het goeie doel, zullen we maar zeggen! Wordt vervolgd!